Martijn zijn geest is altijd sterker geweest dan zijn lichaam. Hoe meer zijn lichaam het in de afgelopen weken liet afweten, hoe harder zijn geest ging vechten om te overleven. En hoewel hij moeilijke momenten heeft gehad op de IC, ook geestelijk, is hij steeds blijven vechten.
Nu twee weken na de transplantatie zien we het omgekeerde. Zijn geest is niet langer leidend, maar volgt zijn lichaam in herstel. Hetgeen na alle medicatie niet zo'n wonder is. Fysiek gaat Martijn zijn herstel erg snel. Eigenlijk te snel om precies te beseffen wat er allemaal met hem gebeurd was.
Dat besef komt nu pas.
En met het besef dat het goed gaat, wat gepaard gaat met opluchting en blijdschap, komt ook het besef dat het anders af had kunnen lopen. En dat besef komt heel hard binnen. Het zijn moeilijke momenten, omdat altijd de vraag in je achterhoofd speelt of je nog langer op goede longen had kunnen wachten. Het antwoord op die vraag zullen we gelukkig nooit weten. Maar daarmee is voor Martijn de vraag nog niet verdwenen, dat moet een plekje krijgen.
Martijn zijn geest probeert stukje bij beetje weer in de pas te lopen met lichaam. Het zou mooi zijn als ze nu een fiks aantal jaren samen kunnen opgaan.
vrijdag, juli 20, 2007
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Hoi Martijn en Annelies,
Niet zo gek dat je nu een beetje van slag bent! Het zou meer bijzonder zijn als dat niet gebeurd was.
Hou je haaks, voor wat het waard is duim ik nu dat je snel weer op beide fronten op één heel goeie lijn zit.
Groeten Fred
Hoi, Martijn en Annelies, soms is het moeilijk om vooruit te kijken en heb je snel de neiging om een blik naar achteren te werpen. freek en ik kennen beiden het gevoel wat jij nu hebt en geloof me, het krijgt echt een plekje, al kan dat wel nog even duren.Maar jullie hebben samen al zoveel hobbels genomen dat dit jullie ook gaat lukken!!
Succes en groetjes van ons.
p.s. Annelies, lukt het weer een beetje met je werk?
Moeder Natuur heeft het maar mooi bedacht dat niet beide systemen de klap tegelijk te verwerken krijgen... Dit is een proces dat je/jullie door moet(en) en dat zich niet laat haasten. Neem er de tijd voor! En dat zal -net als het lichamelijke herstel- met stappen vooruit, maar soms ook stapjes achteruit gaan.
Stop het niet weg!
liefs,
Elleny
Een reactie posten