Moeder Natuur's Trucendoos

Ik ga niet zo vaak op kraamvisite. Want ik vind baby's niet zo leuk.
Op zijn best zijn ze stil, zo niet huilen ze oorverdovend hard.
En ze zijn meestal lelijk.
Maar dat mag je niet zeggen. Althans niet tegen de ouders.
Dus om nu te zeggen dat ik me echt verheugde op dit eerste jaar, nee dus.
Geef mij maar liever een kind dat kan lopen, praten, voetballen etc.

Maar wat blijkt. Moeder Natuur haalt een grapje met me uit.

Want als hij wakker is, vind ik hem leuk.
Als hij slaapt, vind ik dat ook.
Als hij stil is, vind ik hem lief,
Als hij huilt, vind ik dat ook.
Als hij eet, een volle luier heeft, spuugt of plast.
Het maakt niet uit, ik vind het leuk.
En de gekkigheid ten top - zelfs met pukkeltjes van de warmte, een vervellende huid en bovendien bolle kop - hoe het ook zij, ik vind hem mooi.
Alles bij elkaar is er maar een waarheid: mijn baby is geweldig.

Kortom. Moeder Natuur heeft me op slag een roze bril voor de ogen gedraaid.
En dat is maar goed ook want wie zou er anders voor dit wezentje zorgen.

Ben benieuwd of dit gevoel nog over gaat of dat dit zo blijft.
Het is in ieder geval een erg goed gevoel.
We genieten er met volle teugen van.