Weissensee 2011, een grensverleggend avontuur

De sympatieke actie Skate4Air is een overdonderend succes geworden. Voor de 100 deelnemende schaatsers zelf en voor het goede doel. Onder de deelnemers waren voormalig Olympisch kampioen Jochem UytdeHaage en CF-patient Martijn Oudeman uit Rotterdam. Het doel van de actie was geld op te halen voor de CF-sticting ter financiering naar onderzoek voor deze (dodelijke) ziekte.

Als kind heb ik altijd heel veel geschaatst. Mijn moeder nam me al mee als er maar even ijs lag.
Om te oefenen op achteraf gelegen slootjes en later tochten te rijden in het Zuidhollandse landschap.
Op de top van kunnen hebben we zelfs een keer 65km op een dag geschaatst in het Amsterdamse Bos.
Ik was een jongen met een Elfstedendroom, een droom die ik nooit zou kunnen waarmaken...

In 1997 schaatste ik mijn laatste tocht van 10km met een vriend. Uitgeput en huilend kwam ik over streep.
Daarna heb ik met mijn onwillige longen geen schaatstocht meer gereden.
Tot aan mijn longtransplantatie. Toen kon het ineens weer!
Deze kans mocht ik niet laten lopen om die 65km uit de boeken te rijden.

En het was helemaal echt. Strak in het Skate4Air pak gingen we in het donker om 7:00 van start.
Het was op dat moment -16C dus de bivakmutsen en vaseline op de wangen waren hard nodig.
Voor Skate4Air leidde Jochem UytdenHaage de kopgroep (eindtijd 7 uur 1 minuut), terwijl ik op eigen snelheid van start ging.
Wat een moment was dit. De donkere bergen staken af tegen de vroege ochtendlucht. Het bevroren bergmeer Het gekras van schaatsen om me heen.
Mijn jongensdroom was begonnen. Mijn tranen van geluk.

Ik reed twee makkelijke rondjes voordat ik om een uur of 10:00 de man met hamer tegenkwam. Hij stond verdekt opgesteld in rondje 3. Mijn knieen en voeten protesteerde plotseling heftig. Tegen de pijn in reed ik 10 lange kilometers naar de eerstvolgende rustplaats. Mijn motivatie was eenvoudig. De rustplaatst stond precies op kilometerpunt 65. De ronde erna werd een ware helletocht. De pijn in voeten en knieen was ondraaglijk. Ik had problemen met longen verwacht, maar deze klachten kwamen uit een totaal onverwachte hoek.
De oplossing bleek even simpel als doeltreffend. Een paracetamolletje en een goede pastalunch en weg was de pijn.

Na de lunch was ik als herboren. Ik heb een medeschaatster beloofd met haar een rondje mee te schaatsen.
Hierdoor kwam zij op 100km afgelegde afstand uit. Een overwinning op haarzelf.
Het was inmiddels bijna 16:00 toen we langsreden bij de Skate4Air tent langs het parcours.
En toen was de geest uit de fles. Ik besloot er nog een keer voor te gaan. Een echte ereronde.
Samen met 7 anderen reden we nog een rondje. Het laatste rondje.

Invallende duisternis over de Dolomieten. Prachtige luchten.
Ik reed - genietend, juichend, dansend, met tranen in mijn ogen - over het ijs. Terugdenkend aan de tochje met mijn moeder en die laatste tocht in 1997.
Geen pijn, geen vermoeidheid. Puur geluk.
Ik reed voorop tegen de wind. De anderen achter me aan.
Het moet niet gekker worden. De CF-er trekt de groep erdoor.

Uiteindelijk bleek de teller op de finish stilstaan op een verbluffende 150 kilometer.

Een CF-er met nieuwe longen. 150 kilometer. Dat record blijft voor altijd staan.
Of toch niet ... in 2012 is er weer een Skate4Air...