Ik werk als ICT-adviseur op uiteenlopende projecten in uiteenlopende rollen.
Deze projecten brengen veranderingen tot stand in opvolgende stappen.
Van idee-vorming tot invoering. Van planning tot nazorg.
Nu heb ikzelf een - zoals wij zeggen - vrij grote "verandering op systeemniveau" ondergaan.
Het moeilijkste veranderproject uit mijn leven tot nu toe.
Ik was er geen projectleider of adviseur. En zelfs geen analist.
Ik had een vreemde rol. Ik was klant.
De idee-vorming begon in mei 2006 op suggeste van mijn longarts.
Hij drong onverwacht krachtige aan op longtransplantatie.
De idee-vormingsfase eindigde in september 2006 met een zogenaamde haalbaarheidstoets.
Ze noemen dat hier in het UMC screening.
En hoewel de business case niet positief was, was de financiering snel rond.
De voorbereidingsfase duurde lang, want de 'benodigde onderdelen' lieten even op zich wachten.
De reden daarvan is bekend. Uiteindelijk moesten de onderdelen zelfs elders uit Europa worden gehaald.
Just-in-time-delivery (JIT) heet dat bij ons.
Hier noemen ze dat high urgent.
Ikzelf noem het op-het-nippertje.
De implementatie was tamelijk zwaar. Naar verluid.
Ik kan er niet over meepraten want ik heb - eerlijk is eerlijk - een en ander slapend beleefd.
De dagen tekenden zich door pijn en hindernissen van een beademingspijp en diverse drains.
In jargon weerstand en kinderziektes.
Nu zit ik in de fase van nazorg.
Om de losse eindjes op te ruimen. Letterlijk.
Want er zitten twee losse staaldraden die nadrukkelijk om herstel vragen.
Ik heb gelukkig een goed onderhoudscontract.
Deze projecten brengen veranderingen tot stand in opvolgende stappen.
Van idee-vorming tot invoering. Van planning tot nazorg.
Nu heb ikzelf een - zoals wij zeggen - vrij grote "verandering op systeemniveau" ondergaan.
Het moeilijkste veranderproject uit mijn leven tot nu toe.
Ik was er geen projectleider of adviseur. En zelfs geen analist.
Ik had een vreemde rol. Ik was klant.
De idee-vorming begon in mei 2006 op suggeste van mijn longarts.
Hij drong onverwacht krachtige aan op longtransplantatie.
De idee-vormingsfase eindigde in september 2006 met een zogenaamde haalbaarheidstoets.
Ze noemen dat hier in het UMC screening.
En hoewel de business case niet positief was, was de financiering snel rond.
De voorbereidingsfase duurde lang, want de 'benodigde onderdelen' lieten even op zich wachten.
De reden daarvan is bekend. Uiteindelijk moesten de onderdelen zelfs elders uit Europa worden gehaald.
Just-in-time-delivery (JIT) heet dat bij ons.
Hier noemen ze dat high urgent.
Ikzelf noem het op-het-nippertje.
De implementatie was tamelijk zwaar. Naar verluid.
Ik kan er niet over meepraten want ik heb - eerlijk is eerlijk - een en ander slapend beleefd.
De dagen tekenden zich door pijn en hindernissen van een beademingspijp en diverse drains.
In jargon weerstand en kinderziektes.
Nu zit ik in de fase van nazorg.
Om de losse eindjes op te ruimen. Letterlijk.
Want er zitten twee losse staaldraden die nadrukkelijk om herstel vragen.
Ik heb gelukkig een goed onderhoudscontract.
1 opmerking:
Geweldig Martijn, deze analogie. Laat maar weer eens zien dat je in staat bent het/je leven van een afstand te bekijken. Een nuttige vaardigheid! Hennie
Een reactie posten